نظام صنفی کشاورزی
توسعه و استقرار نظام صنفی کارهای کشاورزی را می توان بعنوان عاملی برای جهت دهی و ایجاد بستر های مناسب مشارکت فعال افراد صنفی کشاورزی در ایفای نقشهای محوله به آنان در چارچوب قانون و لزوم استمرار و شفافیت نظارت های حاکمیتی دولت ، متناسب با وظایف و اختیارات مقرر برای نظام صنفی در جهت حفظ و حقوق مصرف کنندکان ، افراد صنفی و دولت پنداشت. نظام صنفی کشاورزی به عنوان بزرگ ترین تشکل غیر دولتی بخش کشاورزی با همت، اراده و تلاش خستگی ناپذیر مسئولین و دست اندرکاران بخش پا به عرصه تصمیم گیری و تصمیم سازی گذاشت تا با هویت بخشیدن به مشاغل بخش کشاورزی از حقوق مسلم کشاورزان دفاع نماید.
باتصویب قانون تاسیس « سازمان نظام مهندسی کشاورزی و منابع طبیعی جمهوری اسلامی ایران» در تیرماه ۱۳۸۰ زمینه لازم برای تدوین و استقرار نظام صنفی کارهای کشاورزی در ایران فراهم گردید. به دنبال آن از سال ۱۳۸۲تلاش برای تدوین آیین‌نامه نظام صنفی کارهای کشاورزی در دستور کار دفتر امور تشکل‌های کشاورزی قرار گرفت . پیش‌نویس آیین‌نامه اجرایی در سال ۱۳۸۴تهیه و با امضای وزیر محترم جهاد کشاورزی به هیئت محترم دولت تقدیم گردید. پس از بحث و بررسی در کمیسیون‌های فرعی و اصلی هیئت دولت در هفدهم مرداد ماه سال ۱۳۸۶آئین‌نامه اجرایی نظام صنفی کارهای کشاورزی به شماره نامه ۴۰۲۶۰/ت۳۴۲۷۴ک تصویب و در۲۰خرداد ماه سال ۱۳۸۷برای اجرا به وزارت جهاد کشاورزی ابلاغ شد.
براین اساس نظام صنفی کشاورزی به منظور دفاع از حقوق و منافع صنفی کشاورزان و تولیدکنندگان بخش کشاورزی و هویت بخشی به مشاغل کشاورزی با اهداف، ماموریت‌ها و برنامه‌های متنوعی در حوزه منافع صنفی کشاورزان و دفاع از حقوق شغلی، تامین امکانات و خدمات اجتماعی تولیدکنندگان و بهره‌برداران بخش کشاورزی تشکیل گردید.